‘Ik wil die’. Onze dochter van 2,5 jaar wijst op een staal tegels die heel erg ver ligt van wat wij in gedachten hadden. Wij zijn in de fase van het bouwproces waarin we de inrichting mogen kiezen. Keuken, badkamer, tegels, parket, deuren, … Ik vind deze fase leuk.

We deden mee aan de wedstrijd ‘alternatieve woonvormen’ van onze stad. Met gepaste bescheidenheid. Niet omdat we niet trots zijn op ons project. Wel omdat het altijd nóg beter kan.

We begrijpen dat vluchtelingen vaak moeilijkheden ondervinden bij het vinden van huisvesting op de huurmarkt. Daarom hebben we besloten een grote gezinswoning in het cohousingproject te reserveren voor erkende vluchtelingen. Om dit mogelijk te maken, zoeken ze mede-investeerders: mensen die hun spaargeld tijdelijk willen parkeren bij de coöperatie wooncoop.

Wij zijn ‘De Wasserij’. 48 mensen die met elkaar willen samenleven: kinderen, jongeren, volwassenen, koppels, alleenstaanden, studenten, werkenden, werklozen, gepensioneerden. Hoe we dat willen aanpakken is helder en transparant maar ligt niet vast. Onze visie daarop kan, mag en zál in de loop van de jaren evolueren en groeien. Zoals wij dat als groep óók doen.

In lang vervlogen tijden was de wasplaats in elke stad of dorp een ontmoetingsplek. Er werden wasborden en zeep gedeeld en verhalen verteld. Die traditie willen we hooghouden en verderzetten. Met een vijftigtal mensen kiezen we er voor om in het cohousingproject deWasserij te gaan wonen. Cohousing is geen commune. We hebben ieder onze eigen privéruimte. Maar we willen ook samenleven en vooral veel met elkaar delen: ruimte, materiaal, machines en ideeën. We willen er samen klussen, werken, tuinieren, ontspannen, lezen en spelen. Op die manier wordt deWasserij opnieuw een plek van delen én van verhalen vertellen.